COSTAFREDIANA
Imperceptivelmente penso no teu corpo, dédalo de metal. Enternece-me a vida coas suas mañas aprendidas de viúva, pero quém me salvará se eu son a miña trampa, se son eu a haste tronzada do veado, e quém me ha procurar se me expulsou teu dedo do mundo dos humanos para arroxar-me en min, se profanache a tumba das raíñas e o raio me esgazou e devendou teu lábio a mancadura. Foi necesario arder, viver non tanto. COSTAFREDIANA Imperceptiblemente pienso en tu cuerpo, dédalo de metal. Me enternece la vida con sus mañas aprendidas de viuda, pero quién me salvará si yo soy mi trampa, si soy yo el asta partida del venado, y quién me ha de buscar si me expulsó tu dedo del mundo de los humanos para arrojarme en mi si profanaste la tumba de las reinas y el rayo me desgajó y desvendó tu labio la herida. Fue necesario arder, Vivir no tanto. (Traducido por Puri Goñi, para este espacio. Mil gracias amiga). ...